رئال مادرید پس از قضیه چریشف و کنار گذاشته شدن از کوپا دل ری، به مصاف ختافه ای آمده بود که در رده ی سیزدهم جدول قرار داشت. کهکشانی ها پس از شکست برابر بارسلونا، اولین بار بود که در برنابئو بازی می کردند و همه منتظر واکنش هواداران این تیم به اتفاقات حاشیه ای اخیر بودند.

رئالی ها بازی را طوفانی آغاز کرده و تا دقیقه 16، با دو گل کریم بنزما از ختافه پیش افتادند. کریم که پس از ال کلاسیکو بار دیگر در ترکیب ثابت رئال جای گرفته بود، ابتدا دقیقه 4، روی پاس خامس و با ضربه سر موفق شد گلزنی کند و در دقیقه 16 نیز روی پاس گرت بیل از چپ، خود و رئال را دو گله کرد.

رئال می توانست پس از دبل کردن بنزما به یکی دو گل دیگر نیز دست یابد اما برای این مهم تا دقیقه 35 صبر کرد. در این لحظه، رونالدو روی پاس خامس، با ضربه سر توپ را برای گرت بیل کاشت و این بازیکن با یک حرکت عرضی از درون محوطه جریمه و با پای چپ، گل سوم رئال را وارد دروازه ختافه کرد.

سه دقیقه بعد نوبت به رونالدو رسید تا رئال را 4 گله کند. رونالدو روی پاس عمقی دقیق کروس صاحب توپ شد و به زیبایی توپ را به کنج دروازه ختافه رساند تا در لالیگا ده گله شود. بازی در نیمه اول با همین 4 گل به سود رئال به اتمام رسید.

نیمه دوم بر خلاف نیمه اول، کیفیت بازی با افت محسوسی مواجه شد و رئال مادرید مطابق هفته های گذشته، پس از اطمینان از برتری، به اداره بازی پرداخت، همان شیوه ای که هواداران رئال مادرید از تیم بنیتس نمی پسندند.

رئالی ها به ندرت روی دروازه ختافه خطرساز شدند و نتوانستند یک موقعیت جدی گلزنی را نیز خلق کنند و در عوض این ختافه بود که از معدود فرصت های خود به یک گل رسید. دقیقه 68 بود که الکسیس روی کرنر ارسالی، بدون مزاحم و با ضربه سر موفق شد فاصله را به سه گل کاهش دهد.

در ادامه بازی نیز اتفاق خاصی رخ نداد و رئال در مسابقه ای که دو نیمه متفاوت را پشت سر گذاشت، موفق شد با پیروزی 4-1، سه امتیاز این بازی خانگی را از آن خود کند.

برچسب‌ها: تاریخچه تقابل مادرید با ختافه ,

وماس رونسرو، از مقامات عالی رتبه نشریه آ اس و یکی از هواداران متعصب رئال، یک روز پس از شکست سنگین 4-0 رئال برابر بارسلونا در برنابئو، مقاله ی خود را اینگونه شروع کرد. او در ادامه می نویسد:" به واسطه گرفتن توپ طلای سالانه مجله فوربس و تبدیل شدن به پردرآمدترین باشگاه فوتبال دنیا، تصویر رئال از باشکوه ترین تیم همه ی تاریخ فوتبال، تبدیل به چهره ای مخدوش، بی آبرو و ناشناخته شده است.

رئال پیش از این هم به بارسلونا باخته بود؛ به شخصه باخت 5-0 در برنابئو و در سال 1974 را نیز به یاد دارم ولی حالا زمان آن رسیده است که بگوییم دیگر بس است. سوال اینجاست: بی حرمتی به هواداران رئال تا کی و تا کجا؟ این را همه ی برنابئو شب گذشته فریاد زد.

سال ها بود که دستمال های سفید اعتراضی را در برنابئو شاهد نبودیم اما اکثریت حاضران در ورزشگاه و حتی توریست های ژاپنی هوادار رئال که در برنابئو حاضر بودند نیز اعتراض خود به رئیس باشگاه را نشان دادند. 600 میلیون نفر در سراسر دنیا صدای این اعتراضات را شنیدند. در رئال مادرید نمی توان پنهان کاری کرد.

برای من دیگر این استراتژی همیشگی هم ارزشی ندارد؛ این هفته بنیتس را اخراج کنیم، زیدان جای او را بگیرد و در یک مصاحبه بگوییم که ما همچنان بهترین تیم دنیا هستیم و در جدول رده بندی فیفا هم شماره یکیم؛ باید طرحی نو در انداخت.

به یک سال قبل برمی گردیم که رئال مادرید با آنچلوتی و در شرایطی که مسی هم در زمین بود، موفق شد 3-1  بارسا را شکست دهد اما وقتی او بخاطر تدابیر ناکارآمد یک مدیر بی کفایت از رئال برکنار شد، رئال به تیمی تبدیل شده است که حتی در روز نیمکت نشینی مسی و در خانه، مقهور و اسیر قدرت بارسلونا می شود. چگونه باید این مساله را توضیح داد؟

رئال آنچلوتی تیمی بود که زیبا بازی می کرد و با مشتی آهنین، رقبا را یکی پس از دیگری از پیش رو بر می داشت. تیم او گل های فراوانی می زد و هواداران رئال را شیفته ی خود کرده بود. کارلتو حتی پس از یک سال بدون جام نیز از سوی هواداران رئال مورد تشویق قرار گرفت و بزرگان تیم، به هر طریقی که می توانستند به گوش آقای رئیس رساندند که او را اخراج نکند ولی فلورنتینو پرز با ذهن تاریک خود اینگونه پاسخ داد که شما چیزی از فوتبال نمی دانید؛ انچلوتی باید کنار رفته و بنیتس جای او را بگیرد و حال این نتیجه ی همان تصمیم بی خردانه است.

آقای بنیتس چرا؟

بی تردید بنیتس را طی روزهای آینده از باشگاه اخراج خواهند کرد ولی من معتقدم که خود او نیز شب گذشته به این قضیه کمک بزرگی کرد و به نوعی زمینه برای اخراج خود را بیش از پیش فراهم کرد. استراتژی او برای مقابله با بارسلونا یک خودکشی تاکتیکی بود. او ترجیح داد از همه ی بازیکنان سرشناس و ستاره خود در زمین استفاده کند و همین مساله به اینیستا، بوسکتس، راکیتیچ و سرجی روبرتو اجازه داد تا حاکمان مطلق زمین باشند.

قراردادن مثلث بیل، بنزما و رونالدو  مقابل حریفی با قدرت حفظ توپ بالا، یک اقدام  ترسناک و بیهوده بود. بنزما 44 روز بود که به دلیل مصدومیت از میادین به دور بود و از لحاظ روحی نیز به واسطه مشکلاتش در فرانسه، شرایط خوبی نداشت ولی در کمال تعجب، 90 دقیقه در زمین حضور داشت.

خامس یکی از معدود کسانی بود که خطراتی را روی دروازه بارسا ایجاد کرد اما در ابتدای نیمه دوم از زمین خارج شد و بدتر از همه اینکه جوانان باشگاه، در حساس ترین بازی، جایی در نقشه های آقای مربی نداشتند. ناچو و لوکاس واسکز به سکوها تبعید شدند، کاراوخال و کاسیمیرو هم روی نیمکت بودند.

کاسیمیرو در بیشتر بازی های این فصل، محکم کننده کمربند میانی تیم بود ولی بنیتس در مقابل تیمی چون بارسلونا ترجیح داد از مودریچ به جای وی استفاده کند و همین مساله اجازه به کار گیری خلاقیت های این ستاره کروات را گرفت.

در سمت راست زمین، دانیلو جایگزین کارواخال شده بود، بازیکنی که روز به روز بیشتر نشان می دهد که شایسته پوشیدن پیراهن رئال نیست. او مرا بسیار به یاد سکرتاریو، مدافع پرتغالی سال 1996 رئال می اندازد که خیلی زود از تیم کنار گذاشته شد.

 واران نیز یکی از بدترین بازی های خود را به نمایش گذاشت و این در شرایطی بود که په په، یکی از قهرمانان بازی فصل گذشته برابر بارسلونا که یک گل هم به این تیم زده بود، باید روی نیمکت می نشست.
مارسلو از معدود بازیکنان خوب رئال بود و ایسکو که دیر به بازی آمد، در شرایط منفی مسابقه از زمین اخراج شد. اخراج او نتیجه اشتباه خودش بود ولی زمانی، بزرگانی چون کاماچو، اشتیلیکه و خوانیتو نیز در چنین شرایطی حرکت او را انجام داده بودند. در فاز تهاجمی هم بیل، رونالدو و بنزما چیز خاصی از خود نشان ندادند.
این بازی هرچه بود تمام شد ولی نمی توان پشت حقایق پنهان شد. این رئال مادریدی است که برخی ها آن را به اینجا رسانده اند: قهرمان قهرمانان در زمینه کسب درآمد و پول ولی بهتر است این عده بدانند که هواداران رئال مادرید، هرگز برای جشن گرفتن این قهرمانی ها، راهی میدان سیبلس نخواهند شد.

برچسب‌ها: الکلاسیکو در مادرید ,